Terug in de tijd: Trans Mongolie
Treinen naar Beijing
Op weg van ons hostel naar dat van Simon begon het ineens te STORTregenen. Onze eerste voorproefje van eventuele tropische regens later.. Het bleek een voorproefje voor iets anders..
Simons hostel was prima (Mongolian Ways), alleen 1 ding hadden ze beter moeten regelen. Na een paar nachten plankslapen in de gertent waren we niet bepaald toe aan een betonnen bed.. Helaas dus toch. Toen we wakker werden, vonden we het al zo koud. Toen bleek waar de regen een voorproefje voor was geweest: SNEEUW! In de stad viel het nog wel mee, maar de eerste kilometers in de trein waren volledig wit, alsof we op wintersport waren..
Toen we bijgekomen waren van de indrukken van buiten realiseerden we ons wat een verademing deze trein weer was ten opzichte van trein 6. Alles was schoon en zag er verzorgd uit. Zelfs het restaurant was prachtig. Het leuke was dat we weer met Robin en Carina in de coupé in de trein zaten en met nog veel meer mensen die we kenden. Deze trein gaat namelijk maar één keer in de week, dus ook Murray & June en John & Suzi (zie de treinrit van Moskou naar Irkutsk) waren van de partij. Heel gezellig allemaal.
De luxe bleek ook vooral uit het feit dat we thee gebracht kregen (!!) toen we een tijdje in de coupé zaten. Dat hadden we nog niet echt meegemaakt op de trein..
Langzamerhand kwamen we terecht in de zuiderlijke tongen van de Gobi woestijn. Geen sneeuw meer dus, maar zand. Alleen maar zand. Uren lang. We zijn ook in een zandstorm terechtgekomen die een verschrikkelijke stofbende ook binnen veroorzaakte. Door werkelijk ALLE kieren kwam zand en stof naar binnen. Ongelofelijk dat we nog slechts een paar uurtjes geleden in een sneeuwstorm zaten.
Omdat er in China een andere railsbreedte is als in Mongolië moeten we 's nachts een paar uur stoppen om een ander onderstel te krijgen. Dit was echt best grappig om te zien. De hele trein wordt gewoon in zijn geheel omhoog gehesen en voorzien van een nieuw setje wielen.
Het vervelende was dat daardoor de stop erg lang duurde. En Robin en ik waren aan het bier geslagen en je raadt al wat er gebeurt als tijdens de stops de toiletten zijn afgesloten... Met pijn in mijn alles moest ik mijn toiletbezoek uitstellen. Aan het begin ging dat aardig, maar na een paar uur werd dat toch ECHT heel vervelend. Ik had eerst bedacht uit het raam te piesen, maar ik denk dat de beveiligingsbeamten het gekletter op hun pet wellicht snel zouden merken. OK, andere optie... Hmm... Bijna in paniek zocht ik naar een oplossing. De pijn werd meer en meer en het zweet brak me uit. Liggen. Zitten. Liggen. Staan. Lopen - onee toch maar niet... Op een gegeven moment heb ik ten einde raad mijn coupégenoten de tent uit geduwd en een colafles gepakt.
(En het werd nog erger!)
Wat leek te beginnen als DE grote opluchting werd al snel verstoord door stemmen van douanebeamten, die op de gang riepen dat de mensen van onze coupé naar binnen moesten. "Not now" hoorde ik Carina en Nicole nog proberen, maar het was te laat. SHIT! What to do?! De fles is als een dolle het raam uit gegaan en de broek moest weer dicht. Van de regen in de drup.
Ook Robin verging het niet erg goed. Hij had dus geen fles meer en moest wachten. Hij smeekte restaurantpersoneel, bedreigde de provodnitsa met natte voeten en alarmeerde het officiële personeel. Niets. Uiteindelijk heeft hij de provodnitsa met zuurtjes omgekocht en mocht hij plassen. Tijd voor mij om mijn karwei ook af te maken. Pff... WAT een stop...
Daarna was het snel slapen om wakker te worden met de eerste uitzichten op de Chinese muur. Prachtig, later zullen we hem van dichter bij bekijken...
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home