Uitgeslapen en cultuur snuiven was de planning. Dat
cultuur snuiven bleek wat heftiger dan verwacht.
Ze hebben hier pauze van 11.00 tot 1400, das als je als toerist uitslaapt dan kun je dat beter tot 1400 doen, kwamen we achter toen we voor de
Laos ambassade stonden voor het Visa (voor Cambodja krijgen we hem aan de grens). Vervolgens waren ze er wel binnen 30 min. mee klaar, de vietnamezen in China hadden er 8 dagen voor nodig!! Verder streepten ze onze bordercrossing door. Die grensovergang is niet voor toeristen, wel vertelde de ambassadeur erbij dat we er gewoon naar toe kunnen gaan, hij kan het alleen niet op de Visa zetten, No Worries!!
Door naar
Ho Chi Minh City Musea. Bijzonder, maar dat moet je niet verkeerd opvatten. Waarom heb je daar in hemelsnaam bankbiljetten van over de hele wereld, zelfs een 10 gulden biljet uit 1968?????? Raar. Verder het e.e.a. geleerd over de historie maar heel bijzonder was het niet, dat kwam later...
Op naar het
Reunification Palace. Geen idee wat het was, maar lag op de route. Blijkt het oude
regeringsgebouw van Zuid VN te zijn. Na de overwinning van het Noorden in '75 volledig in tact gelzen. Zeg maar het lokale Oval Office uit die tijd. Grappig, maar niet heel bijzonder, dat zou komen in het museum over de periode dat dit gebouw in gebruik was...
War Crime Museum... Nergens staat dat je
stil moet zijn, maar je doet je mond niet open als je daar rondloopt. Zaal 1 bestaat uit foto's van en genomen door
omgekomen journalisten in de Vietnam oorlog, zowel buitenlanders als Noord Vietnamezen. De amerikanen lieten destijds de pers toe (was de laatste oorlog dat ze dat hebben gedaan) waardoor je dus talloze foto's vanuit het
slagveld krijgt. En das niet misselijk. Bovendien zijn het fotograven die wereldwijd prijzen hebben gewonnen, de foto's zijn dus ook gewoon mooi. Je komt weer buiten en je hoeft je niet af te vragen of die
boekenverkoper een veteraan is, 1 oog, geen armen, 1 been. Je blijft dan stil. Door naar zaal 2, ook foto's. Maar dan van na de oorlog. Zoals elke oorlog was ook deze een verschrikking, maar de nasleep die
Agent Orange en Napalm hebben gehad doen je schrikken. Verminken (huidaandoeningen, vergroeiingen) van kinderen die ver na de oorlog geboren werden. Ze hebben misgroeide ongeboren babies op sterk water staan. Foto's van grote stukken land waar de natuur voorlopig niet in zijn oorspronkelijk gedaante zal terugkeren. Je blijft stil.
Het meest onbegrijpelijke is eigenlijk hoe weinig we van de oorlog hebben meegekregen in de afgelopen weken als je dit museum ziet. De Vietnamezen praten er heel makkelijk over, vergeven en vergeten, no worries. We hebben nu het beeld gekregen naast de verhalen die we in Kon Tum gehoord hebben. En dat beeld is anders dan Platoon. Het museum is natuurlijk eenzijdig, maar Hanoi Hilton had het het daadwerkelijk over hoe slecht de Fransen voor de VNezen waren, en hoe goed zij voor de VS. Dat kwam je hier niet tegen. De gevolgen van booby traps e.d. zie je niet, maar ze zeggen ook niet dat ze het niet deden. Vrij objectief (en helemaal als je bedenkt dat het hier communistisch is).
Terug naar het centrum, tijd om weer op het zelfde
terras te gaan zitten. Maar eerst internetten. Van Gogh haalde vanacht BBC World. Aangezien bij ons beeld en geluid een half uur uit elkaar liepen duurde het even voor dat we ongeveer doorhadden wat er was gebeurt. En dan wordt je weer even stil. Het rare is alleen dat je het hier niet beleefd. Je neemt het op, leest over de manier waarop het is gebeurt, de demonstratie(s), je ziet de telegraaf voorpagina. Maar op deze afstand blijft het oppervlakkig, raar is dat. Uiteindelijk het ligt aangedaan in de kroeg en tussen de ratten door teruggelopen naar het hotel, morgen tunnelkruipen...
