Nanning (Guanxi, China) - grens
Wow, das een echt daggie reizen:
Om 0630 opstaan en verlaten stipt om 7.58 de trein uit het "dynamische" Nanning naar de Grens met Vietnam. Na 5.000 km. Chineese rails vertrekt ook de trein op de laatste 300 km op tijd, ongeloofelijk.
En dan de grens, das altijd spannend en vaak 1 van de mooiste plekken in een land omdat daar weinig aan de natuur is gedaan. Je stapt de trein met ik denk 6 andere blanken, de rest is Chinees (zoals we overl zo'n beetje hebben meegemaakt in CHina). Dan staan er taxi's in een vorm die we nog niet hebben gehad: de voorkant van een motor geplakt tegen een soort overdekt aanhangwagentje, een driewieler. We namen de goedkoopste voor 5 Yuan. Dat was dus duidelijk niet de juiste prijs. Na een minuut stopte hij met de vraag of we nog geld wisselen. "Nee?, dan is 5 Yuan p.p. te weinig, doei doei". Gelukkig stonden er nog duizend van die dingen. Wij instappen, mevrouw sprak geen Engels (What's new) maar vietnam en 5 yuan p.p.leek ze te begrijpen. Na 5 minuten staan we midden in het dorp, of we wat willen eten. Nou, we willen eigenlijk ze snel mogelijk naar Hanoi, dus dat slaan we even over. Wat wil een blanke die bij een grensplaats aankomt?? Das toch wel duidelijk ook al spreken we elkaars taal niet zo goed, van die duizenden taxi's hadden we dus niet de slimste.
Vietnam, ken je dat. Nee dus. Het woordenboek doet wonderen en ze draait 180 graden, dezelfde weg terug. Plus nog eens een half uur. Je vraagt je af of je nog wel goed gaat en zou ze die 5 yuan hebben begrepen, maar ze zei Yes (zoals iedereen hier op elke vraag antwoord).
En dan roepen 2 andere taxi's, waar we andere toeristen in hadden zien zitten, "border, border" en wijzen de andere kant op. Afslag gemist?? Zij praten met ze, ruzie maken, en wij al uitstappen, het vertrouwen was ver toe zoeken bij ons. Dan maar de dure taxi. Maar dat doen ze niet, ze hebben mevrouw uitgelegd dat ze een afslag had gemist, na 5 minuten geloofde ze dat. Wij verder.
De grens!!!! We made it! Maar eerste betalen. 5 yuan p.p., nee zegt ze meer. Das niet afgesproken. Take or leave it. Leave it, ze laat het geld op straat liggen en wij lopen richting grens. Zij gillend achter ons aan. En na veel 5en en zessen haalt ze de militair bij de wachtpost erbij.
Thailand, het land van de glimlach. Waarom weet ik niet, want die glimlach geldt voor heel Azie. Mensen worden niet boos en gaan eerder lachen dan dat ze rood en boos worden. Dat kan soms heel vervelend zijn, je bent het niet gewend, maar inmiddels hebben wij ons deze tactiek ook aangeleerd, altijd blijven lachen.
Wij vertellen de miliair vriendelijk ons verhaal en vertellen dat we dan wel bereid zijn om de gangbare prijs van 10 yuan p.p. te betalen. Ook hij kent de tactiek van lachen en yes, yes, maar veel verder komen we niet, zijn engelse woordenboek is beperkt (en we vonden het niet het juiste moment om ons chinese woordenboek te pakken). Zij legt wederom het geld op de grond, wij lopen wederom door. Ze rent ons achterna en wordt handtastelijk. Vriendelijk lachend weren we haar af, maar lopen niet door en vragen of de miliair ons wil helpen. Wait here. Hij blijkt een miliair met meer streepjes te hebben geroepen. En ja, hij spreekt Engels!! Hoewel hij niet veel zegt lijkt hij alles te verstaan en zegt dat wij gewoon die 10 p.p. kunnen betalen. "Ik hoop dat u een prettig verblijf heeft gehad in China?". De vrouw praat door met de miliairen, we zijn toch wel nieuwsgierig wat ze allemaal te vertellen heeft. Maar besluiten iedereen vriendelijk te bedenken en vertellen de militair dat, ondanks dit voorval, ons verblijf in China heerlijk was en een goede keuze is geweest. Met een glimlach, maar dit keer een echt gemeende en een Hollandse lopen we richting de douane, formulieren invullen en bye bye China.
Een China dat we, mochten we ooit nog terugkomen, onherkenbaar zal zijn voor ons. Ze gaan hard, heel hard. De politiek is nog steeds communistisch, maar de economie heeft vraag en aanbod leren kennen. Het woord winst kennen ze, de mensen zijn vrij in het reizen en ondernemen. De partij bepaalt nog steeds van bovenaf het beleid, maar van een strak centraal geleide economie zoals wij vroeger van Jan Oude Lenfrink op Broklede geleerd hebben is allang geen sprake meer.
De olympics 2008 zullen Beijing en China nog duidelijker op de kaart zetten (alsof china al niet overheerst op de wereldkaart), maar ze lijken er nu al klaar voor. Op tv en in kranten gaat het alleen maar over handelsbetrekkingen, binnen azie, maar voornamelijk met Eu en VS. Chinees is de meest gebruikte taal op Internet binnen 2 jaar. Binnen een paar jaar is de Shanghai index nummer 2 na de Dow Jones. Kanton is 1 van de kleinere steden met 6 miljoen, vergeleken met ons is hier elke stad zo'n beetje een land op zich (1,3 miljard in totaal). China wordt een economische wereldmacht (zo niet de grootste), en als ze allemaal wat engels leren gaat dit een stuk sneller dan de meeste zullen denken.
Om 0630 opstaan en verlaten stipt om 7.58 de trein uit het "dynamische" Nanning naar de Grens met Vietnam. Na 5.000 km. Chineese rails vertrekt ook de trein op de laatste 300 km op tijd, ongeloofelijk.
En dan de grens, das altijd spannend en vaak 1 van de mooiste plekken in een land omdat daar weinig aan de natuur is gedaan. Je stapt de trein met ik denk 6 andere blanken, de rest is Chinees (zoals we overl zo'n beetje hebben meegemaakt in CHina). Dan staan er taxi's in een vorm die we nog niet hebben gehad: de voorkant van een motor geplakt tegen een soort overdekt aanhangwagentje, een driewieler. We namen de goedkoopste voor 5 Yuan. Dat was dus duidelijk niet de juiste prijs. Na een minuut stopte hij met de vraag of we nog geld wisselen. "Nee?, dan is 5 Yuan p.p. te weinig, doei doei". Gelukkig stonden er nog duizend van die dingen. Wij instappen, mevrouw sprak geen Engels (What's new) maar vietnam en 5 yuan p.p.leek ze te begrijpen. Na 5 minuten staan we midden in het dorp, of we wat willen eten. Nou, we willen eigenlijk ze snel mogelijk naar Hanoi, dus dat slaan we even over. Wat wil een blanke die bij een grensplaats aankomt?? Das toch wel duidelijk ook al spreken we elkaars taal niet zo goed, van die duizenden taxi's hadden we dus niet de slimste.
Vietnam, ken je dat. Nee dus. Het woordenboek doet wonderen en ze draait 180 graden, dezelfde weg terug. Plus nog eens een half uur. Je vraagt je af of je nog wel goed gaat en zou ze die 5 yuan hebben begrepen, maar ze zei Yes (zoals iedereen hier op elke vraag antwoord).
En dan roepen 2 andere taxi's, waar we andere toeristen in hadden zien zitten, "border, border" en wijzen de andere kant op. Afslag gemist?? Zij praten met ze, ruzie maken, en wij al uitstappen, het vertrouwen was ver toe zoeken bij ons. Dan maar de dure taxi. Maar dat doen ze niet, ze hebben mevrouw uitgelegd dat ze een afslag had gemist, na 5 minuten geloofde ze dat. Wij verder.
De grens!!!! We made it! Maar eerste betalen. 5 yuan p.p., nee zegt ze meer. Das niet afgesproken. Take or leave it. Leave it, ze laat het geld op straat liggen en wij lopen richting grens. Zij gillend achter ons aan. En na veel 5en en zessen haalt ze de militair bij de wachtpost erbij.
Thailand, het land van de glimlach. Waarom weet ik niet, want die glimlach geldt voor heel Azie. Mensen worden niet boos en gaan eerder lachen dan dat ze rood en boos worden. Dat kan soms heel vervelend zijn, je bent het niet gewend, maar inmiddels hebben wij ons deze tactiek ook aangeleerd, altijd blijven lachen.
Wij vertellen de miliair vriendelijk ons verhaal en vertellen dat we dan wel bereid zijn om de gangbare prijs van 10 yuan p.p. te betalen. Ook hij kent de tactiek van lachen en yes, yes, maar veel verder komen we niet, zijn engelse woordenboek is beperkt (en we vonden het niet het juiste moment om ons chinese woordenboek te pakken). Zij legt wederom het geld op de grond, wij lopen wederom door. Ze rent ons achterna en wordt handtastelijk. Vriendelijk lachend weren we haar af, maar lopen niet door en vragen of de miliair ons wil helpen. Wait here. Hij blijkt een miliair met meer streepjes te hebben geroepen. En ja, hij spreekt Engels!! Hoewel hij niet veel zegt lijkt hij alles te verstaan en zegt dat wij gewoon die 10 p.p. kunnen betalen. "Ik hoop dat u een prettig verblijf heeft gehad in China?". De vrouw praat door met de miliairen, we zijn toch wel nieuwsgierig wat ze allemaal te vertellen heeft. Maar besluiten iedereen vriendelijk te bedenken en vertellen de militair dat, ondanks dit voorval, ons verblijf in China heerlijk was en een goede keuze is geweest. Met een glimlach, maar dit keer een echt gemeende en een Hollandse lopen we richting de douane, formulieren invullen en bye bye China.
Een China dat we, mochten we ooit nog terugkomen, onherkenbaar zal zijn voor ons. Ze gaan hard, heel hard. De politiek is nog steeds communistisch, maar de economie heeft vraag en aanbod leren kennen. Het woord winst kennen ze, de mensen zijn vrij in het reizen en ondernemen. De partij bepaalt nog steeds van bovenaf het beleid, maar van een strak centraal geleide economie zoals wij vroeger van Jan Oude Lenfrink op Broklede geleerd hebben is allang geen sprake meer.
De olympics 2008 zullen Beijing en China nog duidelijker op de kaart zetten (alsof china al niet overheerst op de wereldkaart), maar ze lijken er nu al klaar voor. Op tv en in kranten gaat het alleen maar over handelsbetrekkingen, binnen azie, maar voornamelijk met Eu en VS. Chinees is de meest gebruikte taal op Internet binnen 2 jaar. Binnen een paar jaar is de Shanghai index nummer 2 na de Dow Jones. Kanton is 1 van de kleinere steden met 6 miljoen, vergeleken met ons is hier elke stad zo'n beetje een land op zich (1,3 miljard in totaal). China wordt een economische wereldmacht (zo niet de grootste), en als ze allemaal wat engels leren gaat dit een stuk sneller dan de meeste zullen denken.
posted by Robin | 1:47 a.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home