Hoi An

Ja das lekker, voor dit weer hadden we net zo goed in NL kunnen blijven. Vanaf gisteravond regen, regen en regen. Straten staan nog niet blank, maar dat kan nooit lang duren. Dus dat betekende een lang ontbijt tot een uur of 12. Daisy en Tara (de Aussies waar we in Sapa mee in de trein zaten) kwamen erbij zitten. Even de prijzen vergeleken en we doen het niet slecht. We worden overal afgezet, logisch, maar we zitten onder het toeristische gemiddelde lijkt me. We zijn wel op zoek naar de juiste prijs voor de 1e Engelsetalige krant die we eindelijk hebben gevonden. Op de krant staat 1.5 euro, gisteren voor 0.75 gekocht en vandaag voor 0.25, die snap ik nog niet helemaal, morgen probeer ik hem voor 0.1. Rare economie hier. Rond lunchtijd zijn we onze broeken gaan passen bij de twee enigsins op leeftijd zijnde dames. Die leeftijd weerhoudt ze niet van handtastelijkheden, sexe maakt niet uit trouwens. Ik ga toch maar aannemen dat dit cultuur is, anders zouden we moeten vaststellen dat de oude 1 gezinspolitiek hier iets te ver is gegaan, ze lijken echt allemaal op hun eigen geslacht te vallen. Zelfs militairen zijn hand in hand gespot (wat natuurlijk wel weer vriendelijk overkomt, hoe zijn de Amerikanen daar destijds mee omgegaan?). De "spijkerbroek" van C. moet wel behoorlijk aangepast worden. Over mijn broek ben ik redelijk tevereden, paar kleine aanpassingen. Vandaag zal het niet meer zijn dan eten en de broeken nogmaals passen. Mazzel dat Internet hier lekker traag is, hebben we wat te doen. Wel even gemsnd voor het eerst hier en sprak mn studiemaatje Lokhin, sinds gister Drs. Lokhin.

Het weerbericht laat zien dat het hier tot het weekend regent. Dus als de broeken klaar zijn vandaag, op naar Nha Trang, duikersparadijs van VN. Maar al Denen gesproken die net daar zijn geweest, slechts zicht, misschien slechts een korte duik en terug naar de cultuur, we zien wel!

Ergens tussen Cat Ba en Hoi An

Lekker zo'n dag reizen. Bestond vernamelijk uit eten en drinken in Hanoi. Rond 11.00 uur (boot - bus) aangekomen, om 19.00 uur pas de trein door naar Hoi An. Ga ik je niet verder mee lastig vallen, Hanoi hebben we wel gezien nu...

Cat Ba Island (Vietnam)

Na een zware reis op vrijdag aangekomen op het eiland Cat Ba. Vanochtend helaas de boot gemist op 10 minuten, dus een ochtendje CNN kijken in Haiphung. Op de boot kennis gemaakt met de Zuid Afrikanen Murray en Brat, voor zaken in Azie en even snel vakantie in Vietnam. Om 1600 hadden we de eerste serieuze maaltijd van de dag, zeevoer, heerlijk. Met Murrayzijn we direct doorgegaan naar de Kiwi bar. Op de site kun je lezen dat hij een hekel heeft aan warm bier. De Kiwi bar (flightless bird bar)had, als een van de weinige cafe's hier, koud bier. We zijn dus daar maar even gebleven. Goed doorgezakt tot een uur of 00.00 en de volgende ochtend blij dat we niet op het aanbod van Murray zijn ingegaan om mee te gaan op de boottrip. Afgesproken met, ook op de boot ontmoete, Jelle en Roos (ja echt overal stikt het van de Nederlanders), om met z'n vieren een boottocht te doen, maar dan een dag later.

Zaterdag dus vrij weinig gedaan. Maar even het strand opgezocht, maar dat was niet veel. Het tropiche eiland met palmbomen moet nog even wachten. Dus dan maar genieten van het heerlijke eten. Aangeschoven bij Roos en Jelle (kok in de Republiek, Bloemendaal) die weten wat lekker eten is. Stomtoevallig was het eten naast de Kiwi bar, dus hebben de barkeeper nog maar even een hand gegeven. Murray was er natuurlijk (een van zijn verborgen talenten is zijn lever) en uiteindelijk hebben we met een groep van 15 man (canadezen, zuid Afrikanen, Engelsen, Aussies, Denen en wij dan) hints lopen spelen. Dit keer maar op tijd naar huis, de boot wacht morgen naar volgens de legende uit het slaan van een drakenstaart ontstane Halong Bay.

Hanoi (Vietnam)

De waterpuppets, poppenkast voor volwassen, maar erg grappig. 10 minuten te laat aangekomen, programma hadden we daarom ook niet doorgelezen. Dus hoewel we er echt niks van snapte was dit wel het grappigste stukje cultuur tot nu toe.

Hanoi en scooters, aangezien we het lopend al een dag overleefd, durfden we nu de brommer aan. En dat bleek heerlijk te zijn, constant met je vinger op de toeter, je haalt hem er eigenlijk alleen maar af als er echt niemand in de buurt is.

Op zondag de 17e als eerste maar even wat slangen (cobra's e.d.) opgezocht, net buiten hanoi. Das goed eten. Voor 8 Euries een tiengangen slangenmenu. Klaargemaakt van soep tot loempia, heerlijk. Na nog wat Cobra's doorgegaan naar de Vietnamese meubelboulevard Don Ky. Waanzinnig waren alleen al de huizen. Koloniale gebouwen in nieuwe stijl, vele kleuren en zo hoog en smal mogelijk. En dus overal vol met meubels, hardhouten stoelen, tafels, banken. Voor E. 300 heb je 2 stoelen, een tafel en een bank, jammer dat transport en invoerrechten zo duur zijn.

Snel terug naar Vietnam, aangezien we onder budget zitten verdienden onze ouders een belletje naar huis, via internet, dat wel. Maar dat liep minder soepel af. Een paar kilometer voor Hanoi, op een dijk langs de Red River begint de voorband te swiepen, lek. Aangezien de brommer, niet van ons is en we geen borg hebben achtergelaten hebben maar....nee geintje. Gewoon even bij iemand naar binnengelopen. Op je beste vietnamees vragen of je een belletje mag plegen. Dus het guesthouse gebeld waar ze engels praten en die hebben mevrouw gevraagd of ze ons even naar de lokale fietsenmaker wilde brengen. Die bleek te willen plakken voor 0.25 euries per gat (het belletje van een minuut was overigens 0.50??), en daar hebben we maar niet op afgedongen. De oorzaak van de lekke band lost meteen het misterie op waarom de blikjes cola destijds in het westen een andere sluiting hebben gekregen. Hier hebben we nog steeds die scherpe ouderwetse sluitingen (waarbij je de echte tssss... hoort bij opening). En die gaan dus dwars door brommerbanden heen, 1 x buitenband, 2x binnenband, dus 2 gaten, dus de dubbele prijs. Maar we zijn weer veilg teruggekomen in Hanoi, brommer ingeleverd (maar wel gereserveerd voor de volgende dag natuurlijk).

Vandaag, inmiddels zadelpijn, toch weer op de brommert gestapt (zijn allemaal honda scooters, kunnen waarschijnlijk wel hard maar hier kom je niet verder dan 20 km/ uur door het verkeer). Van Phuc was het doel, silk village. En dat was het dus ook. En das dus een beetje gek hier, elk dorpje heeft zijn eigen specialiteit (slang, meubels, zijde) en het hele dorp verdient daar dan ook z'n geld mee, is een behoorlijke concurrentie lijkt me zo. En dat heeft gevolgen voor de prijzen,voor E. 3,5 een dubbelzijdige zijde kimono gekocht en een sjaal. Nog snel wat cultuur opgesnoven in Hanoi Hilton. Daar werden de Vietnamese gevangenen slecht behandeld door de Franse kolonialisten, en de Vietnamese behandelden later gelukkig de Amerikanen op een hele nette wijze, althans, dat is wat ze ons vertelden.
Ook nog even snel met de brommer door het Air Force Museum gereden, op de foto met de MiG's geweest en door naar de trein, op naar het altijd mistige (letterlijk en figuurlijk) Sapa...

Hanoi (Vietnam)

Wakker worden in een stad dat eens een voor het westen ontoegankelijk communistisch bolwerk was. Daarvan is weinig meer te merken, net als in Rusland en China heeft ook hier het marktmechanisme zijn werking.

Ontbijten met een Franse Baguette in het guesthouse (althans, degene die vol zat). Naast komt dan een grijze Australische Vietnam veteraan. Wist van alles te vertellen over de omgeving en tussen neus en lippen door zei hij getrouwd te zijn met een vietnamese. Op zich niet verrassend, behalve dan dat haar vader bij de VC zat en ooit onder een napalm-bombardement van de Amerikanen was bedolven. Voor 90% verbrand. Maar je kan evenzo goed met mn dochter trouwen??? Ja dus. De vietnam oorlog is voor ons een hele bekende, voor hier was het "gewoon" de laatste. Ze hebben er vele gekend. Voor de Amerkanen was het Ho CHi Minh die de koloniale Fransen verdreef en door de eeuwen heen is er gevochten met de Chinezen, ze zijn wat gewend hier. De oorlog is hier al lang vergeven en vergeten. Je komt hier dan ook veel Fransen en Amerikanen tegen, dat is niet echt gebruikelijk, het zij geen reislustige volken zoals de Nederlanders.
De Veteraan zat bij de Vietnam versie van de Hells Angels (die zijn ontstaan uit WO - II veteranen, ze missen de adrenaline die de motor en de club hen weer geeft, ja, wij leren hier af en toe nog es wat) en kwam zo af en toe hier kijken.

De ochtend besteedt aan de tempel van literatuur. Opgericht ter ere van Confusius rond 1000 na Ch.. Opmerkelijke man. Ook geliefd dus in China (zie Pingyao) en legt ondermeer de basis voor het centrale gezag. Een overeenkomst met het communisme. De aziaten zijn dus min of meer gewend aan een sterk centraal gezag. Confusionisme is de loop der tijd ontwikkeld als een soort religie, hij gaf zelf les en predikte dat de ethiek centraal moest staan in de politiek (wat voor Balkenende?). Later is de tempel een universiteit geworden. In zo'n 700 jaar bijna 300 afgestuurde, geen slechte score!!!

Aangezien we Lenin en Mao niet hebben bezocht in hun Mausoleum, zijn we maar wel Ho Chi Minh gegaan. Raar eigenlijk, want hij was juist degene die niet groots herinnerd wilde worden, hij wilde gecremeerd worden (stond in z'n testament), maar dat is hem dus niet gelukt en hij wordt inmiddels aanbeden als een god. Het communisme was voor hem slechts een middel> Hij was nationalist en vond dat Vietnam een sterke leiding nodig had (dus geen demo) en een dictatuur vond ie niks, communisme was dus een keuze uit 3 "kwade".
Dat kun je dus allemaal lezen in de boekies, alleen jammer dat ie dan opeens op vakantie blijkt te zijn. Hij zit voor reconstructie (balsemen) in Moskou :-).

En de planning voor de rest van de dag ....waterpuppets

grens - Hanoi (Vietnam)

Gooooood Morning Vietnam .
Yep, where there.

We blijken geen tijd te hebben verloren bij de grens, het is hier een uur vroeger. Rond 1300 stappen we met Katherine uit Alaska in onze taxi, zij betaalt, wij hebben onze Yuans ingewisseld. Aangezien we nog steeds met 10-duizenden Mongoolse Togrots rondlopen leek wisselen ons een goed idee. De taxi brengt ons naar de bus (de wij weer betalen, wij hebben Dongs) en je hebt wel het idee dat je weer eens in de tang zit van iemand die geld aan je aan het verdienen is, maar ok, het is een snelle manier en erg veel afzetten doet ie niet. Bovendien is ons China budget gisteren afgelopen, maar daar betalen we nu nog mee. Na 42 dagen liggen we 0.40 euries p.p.p.d. voor op budget. Niet slecht en helemaal niet slecht als je bedankt dat het alleen maar goedkoper wordt, dat wordt dus duiken in Vietnam!!!

160 km naar Hanoi, 2,5 uur in de minibus. En ken je dat van die films: rijstvelden, met in de verte mensen met een rieten punthoed op, tot hun knieen in het water, gebogen rijst aan het steken: ze bestaan, in Vietnam en in dit geval 160 km lang. Dat betekend dus ook 160 km lang met je zweet reet in de minivan, een heerlijk ruikende Vietnamees naast je (als je haar weblog zou lezen dan zou ze veel erger over ons reizen, alleen wij ruiken onszelf niet:-)), maar dus een fantastisch uitzicht. Gedropt bij een guesthouse waar we niet om gevraagd hadden, maar ze was ons erg behulpzaam (en ze spreken allemaal engels).

"Waar wilt u naar toe? Maar ons guesthouse is ook erg mooi. Ok dan niet, ik zal voor u even bellen"..."Ze zit vol, maar ze komt hiernaar toe en laat u een ander guesthouse zien". Jaja, maar goed, het ligt op de route. Tussen de honderden, danwel duizenden brommers door wandelen door de straatjes van Hanoi. We bedanken de vrouw vriendelijk voor het showen van haar guesthouse en lopen door, de Lonely Planet blijkt nu eens een zeer goed kloppende plattegrond te hebben. Op plaats van bestemming blijkt alles vol te zitten, but no worries, het zit vol met guesthouses. Dus een schoon, net guesthouse gevonden.

Hanoi is indrukwekkend en het best te omschrijven met woord "brommer". Overal brommers. Lopen doe je op straat, op de stoep staan brommers en das maar goed ook, zouden ze allemaal rijden, dan kom je waarschijnlijk nergens meer door heen. 's avonds de Vietnamese keuken geprobeerd. En we worden echt verwend. Het tibetaanse eten viel tegen, maar china was heerlijk. Maar Vietnam gaat ons zeker niet teleurstellen. Een sate gegeten, en de sate Danne is er niks bij. Verder kip met chili en knoflook, hmmmmmm. Biertje (heineken 0.75 euries) of 2 en je rekent 10 euries met z'n 2en af.

Miljonair: we hebben 2 miljoen Dongs gepind. Dat is zo'n 100 euro, het maximum om te pinnen. In China was 250 het max., als dit een referentiekader is, dan kunnen we dus 6 dagen voor 100 euro, maar das wel erg weinig, zal wel gewoon pinnen worden om de 3 dagen. Maar het is hier spot goedkoop. Slapen voor 6 euro, dat hebben we in China maar 1 x gered. Na een erg typische reisdag, wel vermoeiende maar erg leuke dag gaan we naar slapen. En dan wordt er midden in de nacht op je schouder getikt en vraagt Carina "waarom moeten we met stokjes eten?" "Huh, wat bedoel?" "Waarom moeten we met stokjes eten" "Carina, ben je wakker?" "Wanneer komt het eten nou?". Zoals je merkt dromen we tegenwoordig zelfs van dit heerlijke eten ....

Nanning (Guanxi, China) - grens

Wow, das een echt daggie reizen:

Om 0630 opstaan en verlaten stipt om 7.58 de trein uit het "dynamische" Nanning naar de Grens met Vietnam. Na 5.000 km. Chineese rails vertrekt ook de trein op de laatste 300 km op tijd, ongeloofelijk.

En dan de grens, das altijd spannend en vaak 1 van de mooiste plekken in een land omdat daar weinig aan de natuur is gedaan. Je stapt de trein met ik denk 6 andere blanken, de rest is Chinees (zoals we overl zo'n beetje hebben meegemaakt in CHina). Dan staan er taxi's in een vorm die we nog niet hebben gehad: de voorkant van een motor geplakt tegen een soort overdekt aanhangwagentje, een driewieler. We namen de goedkoopste voor 5 Yuan. Dat was dus duidelijk niet de juiste prijs. Na een minuut stopte hij met de vraag of we nog geld wisselen. "Nee?, dan is 5 Yuan p.p. te weinig, doei doei". Gelukkig stonden er nog duizend van die dingen. Wij instappen, mevrouw sprak geen Engels (What's new) maar vietnam en 5 yuan p.p.leek ze te begrijpen. Na 5 minuten staan we midden in het dorp, of we wat willen eten. Nou, we willen eigenlijk ze snel mogelijk naar Hanoi, dus dat slaan we even over. Wat wil een blanke die bij een grensplaats aankomt?? Das toch wel duidelijk ook al spreken we elkaars taal niet zo goed, van die duizenden taxi's hadden we dus niet de slimste.

Vietnam, ken je dat. Nee dus. Het woordenboek doet wonderen en ze draait 180 graden, dezelfde weg terug. Plus nog eens een half uur. Je vraagt je af of je nog wel goed gaat en zou ze die 5 yuan hebben begrepen, maar ze zei Yes (zoals iedereen hier op elke vraag antwoord).

En dan roepen 2 andere taxi's, waar we andere toeristen in hadden zien zitten, "border, border" en wijzen de andere kant op. Afslag gemist?? Zij praten met ze, ruzie maken, en wij al uitstappen, het vertrouwen was ver toe zoeken bij ons. Dan maar de dure taxi. Maar dat doen ze niet, ze hebben mevrouw uitgelegd dat ze een afslag had gemist, na 5 minuten geloofde ze dat. Wij verder.

De grens!!!! We made it! Maar eerste betalen. 5 yuan p.p., nee zegt ze meer. Das niet afgesproken. Take or leave it. Leave it, ze laat het geld op straat liggen en wij lopen richting grens. Zij gillend achter ons aan. En na veel 5en en zessen haalt ze de militair bij de wachtpost erbij.

Thailand, het land van de glimlach. Waarom weet ik niet, want die glimlach geldt voor heel Azie. Mensen worden niet boos en gaan eerder lachen dan dat ze rood en boos worden. Dat kan soms heel vervelend zijn, je bent het niet gewend, maar inmiddels hebben wij ons deze tactiek ook aangeleerd, altijd blijven lachen.

Wij vertellen de miliair vriendelijk ons verhaal en vertellen dat we dan wel bereid zijn om de gangbare prijs van 10 yuan p.p. te betalen. Ook hij kent de tactiek van lachen en yes, yes, maar veel verder komen we niet, zijn engelse woordenboek is beperkt (en we vonden het niet het juiste moment om ons chinese woordenboek te pakken). Zij legt wederom het geld op de grond, wij lopen wederom door. Ze rent ons achterna en wordt handtastelijk. Vriendelijk lachend weren we haar af, maar lopen niet door en vragen of de miliair ons wil helpen. Wait here. Hij blijkt een miliair met meer streepjes te hebben geroepen. En ja, hij spreekt Engels!! Hoewel hij niet veel zegt lijkt hij alles te verstaan en zegt dat wij gewoon die 10 p.p. kunnen betalen. "Ik hoop dat u een prettig verblijf heeft gehad in China?". De vrouw praat door met de miliairen, we zijn toch wel nieuwsgierig wat ze allemaal te vertellen heeft. Maar besluiten iedereen vriendelijk te bedenken en vertellen de militair dat, ondanks dit voorval, ons verblijf in China heerlijk was en een goede keuze is geweest. Met een glimlach, maar dit keer een echt gemeende en een Hollandse lopen we richting de douane, formulieren invullen en bye bye China.

Een China dat we, mochten we ooit nog terugkomen, onherkenbaar zal zijn voor ons. Ze gaan hard, heel hard. De politiek is nog steeds communistisch, maar de economie heeft vraag en aanbod leren kennen. Het woord winst kennen ze, de mensen zijn vrij in het reizen en ondernemen. De partij bepaalt nog steeds van bovenaf het beleid, maar van een strak centraal geleide economie zoals wij vroeger van Jan Oude Lenfrink op Broklede geleerd hebben is allang geen sprake meer.

De olympics 2008 zullen Beijing en China nog duidelijker op de kaart zetten (alsof china al niet overheerst op de wereldkaart), maar ze lijken er nu al klaar voor. Op tv en in kranten gaat het alleen maar over handelsbetrekkingen, binnen azie, maar voornamelijk met Eu en VS. Chinees is de meest gebruikte taal op Internet binnen 2 jaar. Binnen een paar jaar is de Shanghai index nummer 2 na de Dow Jones. Kanton is 1 van de kleinere steden met 6 miljoen, vergeleken met ons is hier elke stad zo'n beetje een land op zich (1,3 miljard in totaal). China wordt een economische wereldmacht (zo niet de grootste), en als ze allemaal wat engels leren gaat dit een stuk sneller dan de meeste zullen denken.

Yangshuo, Guanxi, China

Zondag. Ook voor ons is het weekend. Dus dat betekend uitslapen. Althans
voor Carina. Om half acht zat ik voor Internet de teleurstellende verslagen
van het NL elftal te lezen. We kunnen trouwens live via oranje.nl meekijken,
maar dan moet je geen telefoonverbinding hebben :-(.Daarna maar een
ontbijtje besteld, ontbijt op bed gebracht en Brazilie gekeken (2-0
gewonnen, weet niet van wie). In de rust kregen we de samenvattingen, alleen
geen Nederland :-). Aan het eind van de ochtend de fiets gepakt en zonder
gids op reis. De gids had ons de route uitgelegd, maar als je drie keer bij
de rivier zonder weg uitkomt zit je toch echt fout. Dus een anderhalf uur
over 6 km gedaan, hij is fijn. In het dorpje Fuli, ons doel van vandaag,
bleek vervolgens weinig te beleven. Zeg maar het Niewer ter Aa van hier.
Behalve dan dat ze hier opeens overal 100.000 (is een schatting) klappers
verkopen. In Yangshuo hebben ze de souvenirs, hier het vuurwerk. En er hoeft
geen reden te zijn om het af te steken. Midden op dag leggen ze voor de fun
een rolletje uit.

Gegeten en we zijn net de rivier over om terug te gaan: lekke voorband
Carina. Gewoon doorgefietst aangezien het niet onze fietsen waren, we geen
borg hadden achtergelaten en de taxi wel duur zou zijn. Op driekwart hield
ie er echt mee op. De binnenband zat inmiddels rond de handrem en het asvalt
was nog ver weg. Dus toch maar de taxi (een driewieler met een bak, een
vrachtwagenmoter, een open aandrijfas van een meter voorop en ik denk dat ie
op een extra sterke vorm van Diesel reed). Hij vroeg 2. We denken 2 Yuan (=
0.2 Euro). In het dorp aangekomen wilde hij 20, we hebben maar gemiddeld op
10. Over het bedrijfsongelukje met de band hebben ze nog niks gezegd, maar
dat komt wel als ze het gat in de binnenband zien, das niet meer te plakken.
Biertje gepakt, gekaart, website geupdate, denk dat we maar weer een biertje
pakken, heb echt zo'n zomer zondagavond gevoel :-)

_________________________________________________________________
Speel games met je online vrienden via MSN Messenger
http://messenger.msn.nl/

Yangshuo, China

Vandaag is de dag van de fietstocht. Rond een uur of 9 vanochtend zijn we
vertrokken, met de gids. Omdat we naar de countryside gingen hadden we maar
en mountainbike gehuurd. Na zo'n driekwartier fietsen kwamen we aan bij een
van de rivieren die door deze omgeving stroomt. Het was wel een beetje duur
(10 euries) maar daar hebben we een tocht van 1 1/2 uur met een bamboo
vlot/boot gemaakt. We gingen niet echt snel, het was eigenlijk meer een
beetje drijven. Maar het mooie uitzicht (de limestone bergen en de
rijstvelden) maakte alles weer goed. Er waren vele kodakmomentjes tijdens
onze drijftocht. De fietsen gingen mee op de boot, omdat we er op een ander
punt weer afgingen. Onze gids was daar met de fiets heengegaan. Na de 1 1/2
uur gingen we weer verder fietsen over de met zand en stenen bezaaide
weggetjes. We hadden inmiddels al wel een beetje honger gekrgn, dus op naar
een restaurant. Onze gids heeft ons naar een lokaal restaurantje gebracht,
in Moon Village. Vanaf ons tafeltje hadden we uitzicht op de Moon Hill, dat
is een van de limestone bergen waar bijna bovenaan een gat in zit wat lijkt
op een halve maan, vandaar de naam. Voor de lunch hadden we stukjes biefstuk
met knoflookroosjes (het deel van de knoflookplant dat boven de grond
groeit) en gebakken slakken besteld. Onze gids had niets besteld. Toen ons
eten geserveerd werd pakte onze gids een extra bordje en ging lekker mee
zitten eten, beetje apart maar goed we zeiden er maar niets van. De slakken
waren niet zo heel lekker. Ze zaten nog in hun huisje en daar moest je ze
uitslurpen. Tussen het slakkenvlees zaten ook harde eitjes, die je dan uit
moest spugen, en in China doen ze dat gewoon op tafel. Bah! Na de lunch zijn
we naar de Moon Hill gegaan. Die hebben we beklommen tot in het gat. je kon
nog verder omhoog helemaal tot de top, maar dat was een beetje te veel van
het goede. Om tot het gat te komen op zicht was al een martelng, 800 stenen
treden en zo'n 30 graden met zon. De hele weg omhoog heeft een oud
verkoop-omaatje met coolbox ons gevolgd. Wanneer wij stopten, stopte zij ook
en ging ze met een waaiertje bij Carina staan zwaaien, heerlijk.... Toen we
uiteindelijk boven arriveerde, was het uitzicht echt helemaal geweldig. Je
keek over heel Yangshuo en limestone-pieken heen. Was het zwoegen zeker
waard! Toen we weer een beetje op adem waren gekomen zijn we onze tocht naar
beneden begonnen. Oma wilde ons nog steeds water verkopen, maar omdat we nog
genoeg hadden zeiden we dat we niet wilden. Nou toen werd oma boos, ze begon
het een en ander in Chinees te schelden en ze riep: Go Away, nou dat was
precies wat we deden. De weg naar beneden was een stuk relaxder. Eenmaal
beneden aangekomen vonden we dat we wel een ijsje hadden verdiend. Op een
terrasje hebben we een ijsje gegeten. Maar onze gids was er niet meer. Een
van de serveersters vertelde ons dat hij even naar huis was gegaan om een
tukkie te doen. Zij heeft hem even gebeld en binnen 5 minuten was hij weer
prsent en konden we weer verder met onze fietstocht terug naar Yangshuo.
Tijdens de terugtocht kreeg de gids een beetje de foto-ziekte. Hij wilode
bijna om de minuut stoppen om en foto van ons te nemen met weer net een
andere achtergrond. Was op zich wel handig, zo'n fotograaf mee op tocht.
Rond een uurtje of 4 waren we weer terug bij het hotel. Toen waren we wel
toe aan een lekker koud biertje! Na een biertje te hebben gedronken ziojn we
gaan douchen (was hard nodig) en zijn een hapje gaan eten in het stadje. Na
een potje kaarten en rond te hebben gelopen in het stadje zijn we naar ons
bedje gegaan.....

_________________________________________________________________
Ontvang Hotmail & Messenger op je mobiele telefoon
http://mobile.msn.com/?lc=nl-nl

Yanshuo, Gianxi, China.

Heerlijk, na 5 weken reizen gewoon weten dat je je tas niet meer hoeft in te pakken, 5 dagen lang. Dus eerst maar es de was wegbrengen, 7,5 kilo. Vandaag was de planning om dan ook helemaal niks te doen. De hele ochtend hebben achter internet gezeten (maar dus niet de site geupdate, dit is pas 3 dagen later geschreven). Dus helemaal up to date met het nieuws en de mails. Het overlijden van Andre H. was ons bekend, maar hoe en wat niet, Balki ligt nog steeds in het ziekenhuis en FC Utrecht staat 3e, niet onbelangrijk natuurlijk. In China zijn ze trouwens helemaal voetbalgek. Das mooi met een weekend wk-kwalificatie voor de boeg :-)

's middags het dorpje verkend, geinformeerd naar de prijzen van de diverse souvenirs, en bij de rivier gezeten die het plaatsje door 2-en splitst. Onwijs mooie natuur hier. Een rivier (meter of 10 breed en hele gekke heuvels door het hele landschap heen, tussen de heuvels in liggen de dorpjes. Het heuvels van 100 tot 300 meter hoog en stijl. We er 1 beklommen, moon hil. Deze lijkt dus op een maan, de rest zijn het hele grote p##mels die uit de grond schieten. En het is hier een graadje of 30 met de ene dag licht bewolkt, de andere volop zon. Das wat ik noem nog eens een herfst.

De seizoenen de we trouwens meemaken (voor de rest hebben vandaag dus echt niks gedaan) zijn erg grappig. In mongolie hadden we 1 dag herfst 1 dag winter. In Beijing volop zomer dat ging door en later was het weer herfstachtig tot winters (we zaten op 2500 tot 4000 m. hoogte in Jiuzhaigou, update hiervan volgt nog, eind september). En nu dus zomers, en de truien zijn inmiddels gewassen gaan in vietnam op de post naar huis.

Heerlijk om hier trouwens tussen de buitenlandse toeristen te zitten
(voornamelijk chinezen toeristen gehad). Geen woordenboek voor 5 dagen, internet wanneer je wil (is graties!! en langzaam) en je kan hier alles krijgen, van Pizza tot Irisch koffie. En voor 2 euries kan die Irisch nooit slecht zijn. De eerste Irisch had trouwens een slechte afloop. Aangezien het al de 2e koffie is deze reis is de maag een beetje onwennig, en das pijnlijk als dan de sleutel afbreekt in het slot...

Maar op en top fit, dus de mountainbikes zijn vastgelegd voor 2 dagen...

Guangdong naar Yangshuo

Vanochtend vroeg hebben we de bus naar Yangshuo genomen. Op het busstation hadden ze tegen ons gezegd dat de reis zo'n 5 uur zou duren, dat viel wel mee dus, dachten we. Na 5 uur in de bus te hebben gereden door de bergen (het uitzicht was echt super!) was het einde in zicht, maar nee, helaas dat ging niet door. Onze buschauffeur vertelde ons (in het Chinees...) dat het nog twee uur rijden was naar Yangshuo. Het was inmiddels al zo'n half 3 in de middag. Om 4 uur maakte we nog een stop, en werd er uitgebreid gegeten (was gratis trouwens). Dat kon geen goed teken zijn. En ja hoor we hadden gelijk, het was nog zo'n 3 uur rijden. Rond 7 uur (na 10 uur rijden) kwamen we dan eindelijk aan in Yangshuo. Op het busstation werden we opgewacht door verschillende mannetjes van hotels, die maar niet van ophouden wisten toen we zeiden dat we geen interesse hadden en dat we zelf een hotel wilden zoeken. Na ze te hebben afgeschud zijn we het stadje ingelopen en zijn we op zoek gegaan naar het Bamboo Inn hotel. Na enige onderhandelingen hebben we het voor elkaar gekregen voor 6 euries per nacht te slapen. En het is zeker geen verkerde kamer, lekker groot (is eigenlijk 3-persoonskamer), eigen douche en toilet en in een zijstraatje van DE straat in Yangshuo, West Street. West street is een hele gezellige straat met heel veel restaurantjes, cafe's en uiteraard souvenirswinkeltjes. Na 10 uur in de bus (en twee zakken eierkoeken) hadden we echt super honger. We hebben bij het hotel snel even wat gegeten en zijn daarna door het stadje gaan lopen. Een van de medewerkers van het hotel was ook een gids en die heeft ons
overgehaald om aanstaande zaterdag een fietstocht te gaan maken door de countryside. Maar voor nu: slapen!!!!

Guangzhou, Guangdong (Kanton), China

Zo das lastig. Kunnen we eindelijk elke site bezoeken die we willen, hebben we weer alleen een telefoonlijn. Dat betekend dat updaten weer eens via de mail gaat. We hopen dat alles in de goede volgorde op de site komt (daardoor kunnen we trouwens ook een dubbel geplaatst bericht nu niet deleten.

Op woensdag dus wakker geworden in een heerlijk hotel in Kanton. Moderne stad waar je de invloed van HongKong merkt. We hebben gister de visa voor Vietnam geregeld, die kunnen we de 13e weer ophalen. Vandaag de lijnbus genomen naar Zaoqing. 2 uurtjes reizen naar een park waar, volgens de Lonely Planet zwembaden zijn. Het begrip zwembaden kent in China echter een andere betekenis. Het park was schitterend, daar niet van. Oude bomen met medicinale krachten, mooie tempel en een kristalheldere rivier. In die rivier mag je dus pootjebaden daar waar "pool" staat, maar dus niet zwemmen.
Het is dus bij een mooie parkwandeling gebleven.

Terug in Kanton zijn we de Kantonese keuken gaan ontdekken. Das gedeeltelijk gelukt. 2 gerechten, de eerste erg lekker en apart, geen idee wat het was. Het tweede gerecht was kip, koude kip, op zich niet zo heel lekker en bij het omverwerpen van de hoop vlees kwamen de halve schedel tegen van de kip (we hadden ook maar een halve besteld...). Apart. Gisteren was het eten ook geen succes, geen idee wat we hadden, maar het vermoeden was dat dit schapenhersenen waren. We komen nog terug in Kanton voor poging 2...

Kanton (Guangzhou), China

Zo, da was een aardig tripje. Op zondag in de middag vertrokken. 19 uur in de trein gezeten en 's ochtends ergens aangekomen in de middle of nowhere, dus maar de trein doorgenomen naar Kanton, dat was gelukkig maar 24 uur en kwamen daar vandaag aan. Warm, engels sprekende mensen, modern, shoppingmalls, metro! Alsof we weer terug op aarde waren (hoewel Chengdu ook al redelijk ontwikkeld is). Aan die treinen is geen touw vast te knoppen. Ten eerste reizen we nu al een tijdje met de trein en hebben al aardig wat km's afgelegd (ik schat een km of 12.000). Er is nog geen trein te laat vertrokken of aangekomen (ik las trouwens dat het OV in NL weer gaat staken :-)).

De treinen zelf verschillen ook elke keer. Soms is roggelen verboden, soms ook niet. Vanacht hadden we een luxe trein, een soort eigen cabina, veel minder lawaai, heel relaxed dus. En hoewel de openbare toilettren soms wat te wensen over laten, de wc's in de trein zijn een stuk beter dan in NL.!

Op zoek naar heerlijk eten...

Raar

Ff wat gekkeheden op een rijtje over China waar we tegenaanlopen:

Sanitair:
Ik weet niet of de Fransen hier ooit zijn geweest, zo wel, dan zijn ze het staantoilet vergeten mee te nemen. Inmiddels zijn we aardig bedreven. Alleen soms blijkt diarree een postieve uitwerking te hebben aangezien de spieren dan niet al te lang dienst hoeven te doen.

Toiletpapier. Hebben ze hier wel, maar ik vraag me af hoeveel ze hier nu echt gebruiken (dit weten we aangezien openbare toiletten ook echt openbaar zijn, kan best gezellig trouwens).

Kinderen: Die hebben dus een open gat in hun broek van achter, das makkelijk als ze nodig moeten!!!! Kan dus ook op straat (is niet doorsnee hoor).

Achteruittrappen, vooruit fietsen
We hebben hier een riksja gehad die achteruit begon te trappen, terwijl we vooruit gingen. Rare Chinezen?? Nee, slimme Chinezen: Bij de stop maar ff gecheckt: Hij blijkt 2 versnellingen te hebben: vooruit trappen is zwaar, achteruit is licht. Verder heeft ie een handrem (als ie werkt)

Werkeloosheid
Ook het communisme heeft de werkeloosheid niet kunnen uitbannen. Maar ze weten het wel terug te brengen. Ze hebben talloze "Melkertbanen". Overal (musea, parken) waar je een ticket moet kopen moet je hem 3 x laten zien, knippen ze hem 2x, en er staan talloze mensen omheen die dat weer controleren. Toppunt was de bakker in Chengdu: Brood pakken, bediende schrijft een ticket/ bon uit, in 3 voud. Je loopt naar de kassa, je betaalt en hij stempelt ze alle drie, 2 stempels wel natuurlijk, je krijgt 1 ticket terug en je kan je brood ophalen. Bij de kassa is inmiddels de bestelling handmatig in de pc ingevoerd en worden de 2 overgebleven bonnetjes gearchiveert....

Verder ontkom je niet aan om elke 2 minuten iemand opstraat te zien van de plantsoenendienst. Elke straat is dan ook erg schoon (zelfs in de kleinste plaatsjes). En alle openbare toiletten, en die zijn er veel, hebben een kassa, zelfs in de kleine steegjes (kost 5 eurocent).

Geld
Voor 1 Yuan (0,1 Euro) hebben ze 3 verschillende biljetten en een munt

TV
Echt overal hebben ze een tv, heeft misschien iets te maken met de mediastrategie van de overheid?? Maar dus ook in de meest shabby guesthouses. We hebben daarom gezien hoe Makaay 3x scoorde tegen Ajax. Maar wel in het Chinees, geen enkele engels zender (er zijn er zo'n 50). En de olympische spelen zijn hot, en dan heb ik het niet over de para. Gisteren hadden ze de afsluiting en hebben we de dames en heren hokyers zien verliezen.

Internet
Hoe krijg je die 1000-en Chineese tekens op een toetsenbord?? Typ ctr spatie en je kan tekens intypen, zal wel software achterzitten. Maar jij hebt niet door dat je ctr spatie hebt ingetypt, de eerste paar keer zit je dus raar te kijken.
Toegang tot sites is zeer divers, in chengdu blijken we nu weer alles te kunnen zien, maar vaak is alleen hotmail te bereiken, raaarrrrr

Terug in de tijd: Trans Mongolie

Ff nog een bericht tussendoor over de treinreis moskou - Beijing. We zien daar joost en Nicole uds tegengekomen, klik op de link voor hun site, zij hebben er ook foto's opstaan. Maar naast foto's houden ze natuurlijk ook een verslag. Door de beperkte toegang van het regime hier op internet hebben we niet altijd even goed de site kunnen bijwerken. We hebben we het volgende verslag, waaronder het plasincident :-), even van ze gestolen:

Treinen naar Beijing
Op weg van ons hostel naar dat van Simon begon het ineens te STORTregenen. Onze eerste voorproefje van eventuele tropische regens later.. Het bleek een voorproefje voor iets anders..

Simons hostel was prima (Mongolian Ways), alleen 1 ding hadden ze beter moeten regelen. Na een paar nachten plankslapen in de gertent waren we niet bepaald toe aan een betonnen bed.. Helaas dus toch. Toen we wakker werden, vonden we het al zo koud. Toen bleek waar de regen een voorproefje voor was geweest: SNEEUW! In de stad viel het nog wel mee, maar de eerste kilometers in de trein waren volledig wit, alsof we op wintersport waren..

Toen we bijgekomen waren van de indrukken van buiten realiseerden we ons wat een verademing deze trein weer was ten opzichte van trein 6. Alles was schoon en zag er verzorgd uit. Zelfs het restaurant was prachtig. Het leuke was dat we weer met Robin en Carina in de coupé in de trein zaten en met nog veel meer mensen die we kenden. Deze trein gaat namelijk maar één keer in de week, dus ook Murray & June en John & Suzi (zie de treinrit van Moskou naar Irkutsk) waren van de partij. Heel gezellig allemaal.

De luxe bleek ook vooral uit het feit dat we thee gebracht kregen (!!) toen we een tijdje in de coupé zaten. Dat hadden we nog niet echt meegemaakt op de trein..

Langzamerhand kwamen we terecht in de zuiderlijke tongen van de Gobi woestijn. Geen sneeuw meer dus, maar zand. Alleen maar zand. Uren lang. We zijn ook in een zandstorm terechtgekomen die een verschrikkelijke stofbende ook binnen veroorzaakte. Door werkelijk ALLE kieren kwam zand en stof naar binnen. Ongelofelijk dat we nog slechts een paar uurtjes geleden in een sneeuwstorm zaten.

Omdat er in China een andere railsbreedte is als in Mongolië moeten we 's nachts een paar uur stoppen om een ander onderstel te krijgen. Dit was echt best grappig om te zien. De hele trein wordt gewoon in zijn geheel omhoog gehesen en voorzien van een nieuw setje wielen.

Het vervelende was dat daardoor de stop erg lang duurde. En Robin en ik waren aan het bier geslagen en je raadt al wat er gebeurt als tijdens de stops de toiletten zijn afgesloten... Met pijn in mijn alles moest ik mijn toiletbezoek uitstellen. Aan het begin ging dat aardig, maar na een paar uur werd dat toch ECHT heel vervelend. Ik had eerst bedacht uit het raam te piesen, maar ik denk dat de beveiligingsbeamten het gekletter op hun pet wellicht snel zouden merken. OK, andere optie... Hmm... Bijna in paniek zocht ik naar een oplossing. De pijn werd meer en meer en het zweet brak me uit. Liggen. Zitten. Liggen. Staan. Lopen - onee toch maar niet... Op een gegeven moment heb ik ten einde raad mijn coupégenoten de tent uit geduwd en een colafles gepakt.

(En het werd nog erger!)

Wat leek te beginnen als DE grote opluchting werd al snel verstoord door stemmen van douanebeamten, die op de gang riepen dat de mensen van onze coupé naar binnen moesten. "Not now" hoorde ik Carina en Nicole nog proberen, maar het was te laat. SHIT! What to do?! De fles is als een dolle het raam uit gegaan en de broek moest weer dicht. Van de regen in de drup.

Ook Robin verging het niet erg goed. Hij had dus geen fles meer en moest wachten. Hij smeekte restaurantpersoneel, bedreigde de provodnitsa met natte voeten en alarmeerde het officiële personeel. Niets. Uiteindelijk heeft hij de provodnitsa met zuurtjes omgekocht en mocht hij plassen. Tijd voor mij om mijn karwei ook af te maken. Pff... WAT een stop...

Daarna was het snel slapen om wakker te worden met de eerste uitzichten op de Chinese muur. Prachtig, later zullen we hem van dichter bij bekijken...